Χαμένες Πατρίδες και οι πληγές αιμορραγούν ακόμη... Αλλά οι μεταλλαγμένοι κομμουνιστές και οι δωσίλογοι της ενημέρωσης βιάζονται να προσθέσουν μια ακόμη... υποστηρίζοντας τη συμφωνία ΤσίπραΖάεφ. Αλλά δεν έμειναν εκεί... και με περισσό θράσος δίνουν μαθήματα στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, γράφοντας τα εξής: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός, υπήρξε και παραμένει υπέρμαχος της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού της χώρας, είναι κήρυκας του ορθολογισμού και ουδέποτε συμβιβάστηκε με την εθνικιστική ρητορεία τμημάτων της παράταξής του.

Η σημερινή αρνητική στάση του στο όλο θέμα απέχει πολύ από τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις και τις οικογενειακές παρα δόσεις του!».

Και γέλασε το παρδαλό κατσίκι... Εντάξει... Δεν έχω αυταπάτες. Δυστυχώς, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρεαλισμού είναι πως οι διεθνείς σχέσεις, κατά τον Robert Kaplan, διέπονται από διαφορετικές ηθικές - μια άποψη που αποδεικνύεται από τα γραπτά του Θουκυδίδη, του Μακιαβέλι, του Χομπς, του Τσώρτσιλ και άλλων.

Ο ιστορικός Αρθουρ Σλέσιντζερ ο νεότερος υποστηρίζει ότι στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής το μείζον είναι «να μένουμε πιστοί στη δική μας αίσθηση της τιμής και της αξιοπρέπειας». Η γενναία απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να υποβάλει την πρόταση μομφής κατά της δόλιας κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου για μια συμφωνία που αναδίδει ανατριχίλα προδοσίας, υπερασπίζεται την εθνική και πολιτική αξιοπρέπεια ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Η ελληνική πολιτική σκέψη υπήρξε πάντα εμβρυώδης ή εντελώς ανύπαρκτη. Η αβασάνιστη εισαγωγή ιδεών και οι πλημμελέστατες απόπειρες εφαρμογής τους υπήρξαν ο κοινός τόπος της πρακτικής που εφάρμοζαν διάφορες κυβερνήσεις. Συχνότατα το αποτέλεσμα ήταν ο διχασμός, ενίοτε δραματικός και βίαιος. Προφανώς, η απόφαση ΤσίπραΚοτζιά να στηρίξουν τη γεωπολιτική στρατηγική τους, εδράζεται σε φαιδρές αναθεωρητικές ιδέες.

Αλλά διαφαίνεται ότι ο πρωθυπουργός θα είναι το μεγάλο θύμα της στρατηγικής του, καθώς ο βρώμικος συμβιβασμός του εκλαμβάνεται ως «μακιαβελικά στρατηγήματα», που, δυστυχώς, μετά την οικονομία, επεκτείνεται και στην εξωτερική πολιτική. Η χώρα παραμένει σε εθνική χρεοκοπία, η Δικαιοσύνη αλληθωρίζει, η κρίση χρέους έχει ματώσει τους πολίτες και η ελληνική τραγωδία συνεχίζεται...

Αλλά το κατεστημένο, αφού μεταλλάχθηκε από μνημονιακό σε αντιμνημονιακό συνεχίζει την, μέχρι ναυτίας, προπαγάνδα του. Αν ο κ. Μητσοτάκης καταφέρει να δαμάσει όλους αυτούς που τον επικρίνουν για εθνικιστικό κατήφορο, εξ αφορμής του ολίγιστου Αντώνη Σαμαρά, θα κερδίσει τους περισσότερους «πόντους αξιοπιστίας», οι οποίοι αποτελούν και το πολυτιμότερο αγαθό στην πολιτική.

Ολοι οι δαίμονες του παρελθόντος έχουν βγει από τον γεωπολιτικό ασκό του Αιόλου και στροβιλίζονται απειλητικά γύρω μας... Ωστόσο, φέρνει στην επιφάνεια μια ωμή αλήθεια: ο ισχυρός επιβάλλει τη βούλησή του, τη γνώμη του, ως μόνη ισχύουσα αλήθεια, με αξίωση καθολικής και αναντίρρητης αποδοχής από τον αδύναμο. Στην παρούσα περίπτωση, αδύναμη είναι η Ελλάδα, ηττημένη σε έναν ακήρυκτο πόλεμο, θύμα δικών της αστοχιών, αλλά και θύμα της διεθνούς κρίσης και της ευρωπαϊκής ασυμμετρίας.

Και στο πρόσωπο της χρεοκοπημένης Ελλάδας βρίσκει την ευκαιρία το Βερολίνο και το ΝΑΤΟ να ενισχύσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο στα Βαλκάνια με μια ηγεσία εύκολο θήραμα για εχθρούς και άπληστους εταίρους.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο και η κοινωνία στην Κόλαση. Στον διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων, η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης της κυβέρνησης Τσίπρα-Κοτζιά αντανακλάται στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν σύμμαχοι και γείτονες.

Ενας ετερόκλητος θίασος αριστεροδεξιών πολιτικών υπερασπίζεται μόνο μια σαθρή ευκαιρία, την ευκαιρία της νομής της εξουσίας. Eνώ συνεχίζονται καταιγιστικώς οι δήθεν... τομές και ρήξεις από πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να πουν τα πάντα και να κάνουν όλους τους συμβιβασμούς, τους εξευτελισμούς και να παραποιήσουν την αλήθεια. Ασφαλώς το πρόβλημα είναι τεράστιο, αλλά δεν δικαιολογεί την εφιαλτική ολιγωρία της αστικής τάξης.