Για ώρες ο Αλέξης Τσίπρας προχθές στη Βουλή, υπερασπιζόμενος τη συμφωνία για το χρέος, μιλούσε στους οικονομικά αναλφάβητους βουλευτές για το greek success story. Ωστόσο, αδυνατεί να αποκρύψει τον χλευασμό που σε διεθνές επίπεδο και σε αυτούς που κινούν τα νήματα ιδιαίτερα στη Φρανκφούρτη προκάλεσε ο «βρώμικος» συμβιβασμός του. Με ρωτούν, εύλογα, πολλοί: «Και τι θα έκανες εσύ αν το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη σου έλεγαν ένα μεγάλο NEIN στην κόκκινη γραμμή σου, που ήταν τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και οι περικοπές των συντάξεων, και σου κλείσει ξανά ο Ντράγκι τη ρευστότητα;».

Απαντώ όμως και με ένα δικό μου ερώτημα: «Εσείς δεν έχετε καμία λεπτή κόκκινη γραμμή;».

Μακάρι να ήταν έτσι. Δεν είναι όμως. Οι Γερμανοί δεν είναι ανθέλληνες. Είναι, απλά, σαν τους σκακιστές που, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την παρτίδα, θυσιάζουν πιόνια, αξιωματικούς, ακόμα και... πύργους. Η Ελλαδίτσα, στα μάτια τους, είναι ένα πιόνι το οποίο θυσιάζεται για «μεγαλύτερους» σκοπούς. Ποιους; Τη μεγαλειώδη σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου και Ρώμης ή Φρανκφούρτης και Ουάσινγκτον.

Στις συγκρούσεις αυτές η βιωσιμότητα της Ελλάδας δεν εγείρεται καν ως ζήτημα προς συζήτηση. Οι όροι που επιβάλλουν δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη. Εχουν να κάνουν πρωτίστως με την αποστολή μηνυμάτων στη Ρώμη, στη Μαδρίτη και στο Παρίσι για το τι μέλλει γενέσθαι.

Μέσα σε αυτό το παίγνιο, το μικρό πιόνι που λέγεται Ελλάς έχει ιερή υποχρέωση να επιστρατεύσει το ένα και μοναδικό όπλο που διαθέτει και το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ: Να πει την αλήθεια. Ποια αλήθεια; Οτι παραμένει πτωχευμένη παρά τις θυσίες του λαού της. Οτι αυτά που συνομολόγησε θα βαθύνουν κι άλλο την πτώχευση αυτή. Ο Κινέζος επαναστάτης-δικτάτορας Μάο Τσε Τουνγκ, θυμοσοφών όταν δεν ασχολούνταν με την εξόντωση των αντιπάλων του, έλεγε ότι όταν από το δάσος λείπει το λιοντάρι, τον ρόλο του αναλαμβάνει ο πίθηκος. Πρόκειται ασφαλώς για αναγκαιότητα αδήριτη, διότι αλλιώς προκύπτει χάος.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση της σήμερον, που οι πολιτικοί ηγέτες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, η σιδηρά κυρία Αγκελα Μέρκελ, η δεξιοτέχνις των πολιτικών ελιγμών και ισορροπιών, εξεχώρησε στον πρώην υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απόλυτη εξουσία διαχείρισης των θεμάτων της αρμοδιότητός του διά του Eurogroup, με την οποία κατέστη ο υπουργός Οικονομίας της ευρωζώνης, και την ακολουθεί ο Σολτς.

Οι υπόλοιποι σκιώδεις υπουργοί έχουν αναγνωρίσει στη Γερμανία ρόλο δεσποτικό, στην ιερά αποστολή της να διατηρήσει την «καθαρότητα» του ευρώ και να απαλλάξει την ευρωζώνη από τα περιττώματα. Αλλά υπάρχει και η Ελλάδα, βεβαίως, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. να υλοποιήσει έναν ακόμη «βρώμικο» συμβιβασμό ως προς το ζήτημα του χρέους, χωρίς έστω ένα «φύλλο συκής», ότι κέρδισε το «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης», που μας είχαν υποσχεθεί. Ουδείς πολιτικός μπόρεσε να πείσει τη Γερμανία, τη χώρα στην οποία η Ελλάδα χρωστά τα περισσότερα, σε ό,τι αφορά την ελάφρυνση χρέους.

Τα ελληνικά Μνημόνια παραμένουν πολιτικά τοξικά στη Γερμανία και η όποια συμφωνία περιελάμβανε ελάφρυνση χρέους «θα ήταν παραδοχή ότι η προσπάθεια διάσωσης απέτυχε, εις βάρος των Γερμανών φορολογουμένων», υποστηρίζουν παγίως. Οι ημέρες που το ενδεχόμενο Grexit προκαλούσε τοξική νευρικότητα στο Βερολίνο και στη Φρανκφούρτη έχουν περάσει, και σήμερα μία απλή αναφορά στην Ελλάδα προκαλεί ένα ανέκφραστο βλέμμα, αν όχι χασμουρητό.

«Με το χρέος μακριά από τα χέρια των πιστωτικών αγορών και στα θησαυροφυλάκια της ΕΚΤ και της Ευρώπης, η Αθήνα δεν μπορεί πλέον να ταρακουνήσει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα». «Η Ελλάδα είναι πλέον μία de facto αποικία» της Γερμανίας, μου λένε... και έχουν δίκαιο. Στο μεταξύ, ο κάθε Τσίπρας δεν έχει επιλογή παρά να υπακούει τις επιθυμίες της «κυρίας» του. Αυτά...