Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν διαθέτει αμυντικό σκέλος, δεν διαθέτει Ενοπλες Δυνάμεις ως Ενωση. Ο αμυντικός βραχίονας της Ε.Ε. είναι το ΝΑΤΟ. Εσπευσαν, λοιπόν, στην ετήσια Σύνοδο της Συμμαχίας να επισημοποιήσουν την πραγματικότητα αυτή: η συνεργασία της Ε.Ε. με το ΝΑΤΟ υπεγράφη επισήμως (Τρίτη 10 Ιουλίου) στις Βρυξέλλες, με τη δήλωση: «Με τη συνεργασία αυτή ενθαρρύνεται η μεγαλύτερη δυνατή εμπλοκή κρατών-μελών της Ε.Ε. που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ, χωρίς “καμία διάκριση”».

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για εμάς; Το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται τα σύνορα των μελών του, αλλά μόνο έναντι τρίτων χωρών.

Η κύρια απειλή για τον Ελληνισμό παραμένει η Τουρκία -σήμερα του Ερντογάν, χθες του Κεμάλ-, η οποία, όπως και η Αλβανία, είναι μέλη του ΝΑΤΟ, άρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί το Αρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Ούτε η Ε.Ε. ούτε το ΝΑΤΟ υπερασπίζονται ή θα υπερασπιστούν τα ελληνικά σύνορα αν δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας. Αλλά για να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, χρειαζόμαστε τα μέσα -τα οπλικά συστήματα-, η απόκτηση των οποίων είναι συνάρτηση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Μόνο που το δημόσιο χρέος έχει καταστρέψει συστηματικά -οικονομικά και κοινωνικά-, επί οκτώ χρόνια, την Ελλάδα, σε σημείο ώστε να μην μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της, δηλαδή την ύπαρξή της.

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη, παρά τις αναμφισβήτητες θετικές συνέπειες, δεν ακυρώνει τις αρνητικές. Σε αυτές εντάσσεται η πλάνη που κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία και αφορά την οικονομία.

Οτι το ελληνικό κράτος θα εξασφαλίσει στους πολίτες ένα βιοτικό επίπεδο ανάλογο με αυτό των Δυτικοευρωπαίων και ότι μπορεί να δανείζεται αλόγιστα! Η επακόλουθη κατάρρευση της οικονομικής ψευδαίσθησης οδήγησε στη συντριβή του αστικού πολιτικού συστήματος και στην πτώχευση της χώρας. Υπάρχει, όμως, μια άλλη ύπουλη πλάνη, χειρότερη της πρώτης: η γεωπολιτική. Η Ελλάδα θεωρεί την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ ως μια άνευ όρων θωράκιση έναντι των γεωπολιτικών κινδύνων. Ενώ η ανίκανη και εθελόδουλη διαχείριση του μακεδονικού, του τουρκικού και του κυπριακού ζητήματος έχει ανοίξει ποικίλες ορέξεις σε εχθρούς και φίλους. Λίγη σημασία έχει αν η Ελλάδα είχε δίκιο ή άδικο.

Η προπαγάνδα περί κοινοτικής αλληλεγγύης πήγε περίπατο, όπως έδειξε η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Οι δύο Ελληνες αξιωματικοί θα παραμείνουν όμηροι του Ερντογάν, του ΝΑΤΟ και του Βερολίνου. Σε αυτό το κρίσιμο γεωπολιτικό πόκερ που παίζεται με τα φασιστοειδή των Δυτικών Βαλκανίων, οι κλόουν της ελληνικής πολιτικής και διπλωματίας συμμετέχουν αυτάρεσκα, ανοίγοντας τον δρόμο στα Σκόπια. Ευρωπαϊκή Ενωση και ΗΠΑ θέλουν πάση θυσία τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και σε προενταξιακή διαδικασία (μαζί με την Αλβανία) για την Ε.Ε. το συντομότερο δυνατόν και την ένταξη όλων ή των περισσότερων χωρών.

Καθώς εκτιμούν ότι η Ρωσία θεωρεί τα Δυτικά Βαλκάνια σαν το μαλακό υπογάστριο της Ε.Ε. και μια πιθανή ζώνη δικής της επιρροής, η νέα Τουρκία του Ερντογάν επιδιώκει να ελέγξει τον μουσουλμανικό πληθυσμό των βαλκανικών χωρών, ενώ η Κίνα αθόρυβα, αλλά ακραίως αποτελεσματικά, προωθεί τα μεγάλα έργα υποδομής που χρηματοδοτεί στην περιοχή, στο πλαίσιο του «Δρόμου του Μεταξιού».

Τα Βαλκάνια παραμένουν εύθραυστη περιοχή, καθώς τα μεταψυχροπολεμικά προβλήματα δεν επιλύθηκαν· απλώς συγκαλύφθηκαν. Ρωσία και Κίνα τροφοδοτούν τις αδυναμίες της Δύσης. Η ευρωπαϊκή πολιτική σύγχυση και ο αμερικανικός «τραμπισμός» αυξάνουν τις αβεβαιότητες. Πρόκειται για μια νέα ιστορική φάση.

Το έλλειμμα της ελληνικής διπλωματίας μού προκαλεί απελπισία για την αντιμετώπιση της επερχόμενης γεωπολιτικής κρίσης. Ζούμε μια συνέχιση του ιστορικού ρήγματος του 1989 και, υπό όρους, μια μετασχηματισμένη μικροεπανάληψη του Ψυχρού Πολέμου. Σε αυτό το ταραγμένο πολυπολικό περιβάλλον, η κλονισμένη, πτωχευμένη Ελλάδα είναι μόνη της...