Η πρώτη ντε φάκτο χρεοκοπία κράτους της σύγχρονης Ευρώπης του ευρώ... αποτελεί παρελθόν, μας λένε φίλοι και εχθροί. Η ΕΛΛΑΣ των νεόπτωχων πανηγυρίζει την ιστορική στιγμή της εξόδου από τα Μνημόνια. Σήμερα, μόνο το κωμικό project «Πρώτη φορά Αριστερά» διαλαλεί ότι πέτυχε την έξοδο από την επαιτεία των Μνημονίων και αναλαμβάνει την πραγματική εξουσία!

Frankly, dear, I don’t give a damn... Αφού έπεισαν τους πολίτες ότι «θα αλλάξουν την Ευρώπη», άλλαξαν τον ελληνικό λαό, τον έκαναν δηλαδή σαν τα μούτρα τους. Το βιοτικό μας επίπεδο, το οποίο πριν από τη σωτηρία των Μνημονίων προσέγγιζε το βιοτικό επίπεδο των σκανδιναβικών χωρών, σήμερα προσεγγίζει αυτό των υπολοίπων βαλκανικών χωρών.

(Η εκτίμηση είναι του προέδρου του Δ.Σ. του ΙΟΒΕ, Τάκη Αθανασόπουλου, ο οποίος μαζί με την «Καθημερινή» του Παπαχελά υπερασπίζονταν το πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο, λέγοντας με κυνισμό «αρκετό λίπος υπάρχει»).

Το «βαλκανικό» επίπεδο ζωής είναι αποτέλεσμα και των τριών Μνημονίων. Ζούμε έναν ρεαλιστικότατο (όχι ρητορικό - αλληγορικό) εφιάλτη. Και ζούμε εφιάλτη, όχι επειδή ακροβατήσαμε μεταξύ άτακτης χρεοκοπίας και εξανδραποδιστικής υποτέλειας, όχι. Η τρομακτική καταστροφή που έχει συμβεί στη χώρα μας είναι η ολοκληρωτική κοινωνική διάλυση. Ντροπή.

Μόνον αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που θα πρέπει να νιώθουν όλοι όσοι κράτησαν και κρατούν την πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια τους για τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα μας. Και περισσότερο από ποτέ ισχύει η ρήση του Αμερικανού προέδρου Λίνκολν, που ήταν κάπως έτσι: Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό.

Είχα επισημάνει στη στήλη μου στην «Καθημερινή» (Σάββατο 1η Ιουνίου 2013) τα εξής: «Μπορεί μια κυβέρνηση να διαβρώσει τους πραγματικούς μισθούς με τον πληθωρισμό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να τους περικόψει σημαντικά σε απόλυτες τιμές. Εχουν την τάση να μένουν “κολλημένοι”, έλεγε ο Κέινς από τη δεκαετία του 1920. Οι εργοδότες αποφεύγουν να κόβουν τους ονομαστικούς μισθούς, επειδή “φοβούνται μήπως πυροδοτήσουν αντιδράσεις σε δύσκολους οικονομικά καιρούς”, έγραφαν οι σπουδαίοι Κάνεμαν, Κνετς και Θάλερ το 1986 στην “Αμερικανική Οικονομική Επιθεώρηση”. Και σε ποια σύγχρονη Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβληθούν άγριες περικοπές στους μισθούς;

Στην Ελλάδα της “εσωτερικής υποτίμησης”. Κοινώς, η Ελλάδα δεν αποκλείεται να γίνει Βουλγαρία! Ομως, πρόκειται για συνταγή που θα μας “επαναφέρει στον δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ποθητής ανταγωνιστικότητας”, λένε οι δανειστές μας. Πολλοί οικονομολόγοι επιμένουν ότι η στρατηγική της μαζικής μείωσης των μισθών, αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί μοιραία. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930 με ολέθρια αποτελέσματα. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ το 1935. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές.

Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας και της καταλήστευσης των μισθών αποδείχθηκε στο τέλος χωρίς νόημα. Και έσπρωξε τη Γαλλία σε επικίνδυνα μονοπάτια».

Τελικώς, γίναμε Βουλγάρες, παρά την αυτοθυσία των γραπτών μου στην «Καθημερινή»... Η κατάσταση θα ήταν ελπιδοφόρα, αν δεν παιζόταν στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού το έγκλημα του πρώτου Μνημονίου: εσωτερική υποτίμηση και γιγάντωση της ύφεσης και της ανεργίας. Και μετά ήρθε το τέλος... Δηλαδή, οι πιστωτές μας μας κράτησαν στη ζωή με το πανούργο εθελοντικό «κούρεμα» «για να μη χρεοκοπήσουμε ατάκτως» και εμείς θα τρώμε τις σάρκες μας.

Ομως, το κόστος που πληρώνουμε όλοι οι Ελληνες για τη «διάσωση» της χώρας και του ευρώ, μας έχει γονατίσει. Και όλοι μας, αναρωτιόμαστε αν οι επερχόμενες εκλογές θα ανατρέψουν τη διαολεμένη αυτή κατάσταση και αν μπορεί να γίνει κάτι να σταματήσει ο κατήφορος...

Διαφορετικά, η χώρα θα υποφέρει μέχρι το καλοκαίρι του 2060, που θα έχει αποπληρωθεί το 75% του χρέους μας!