Ένα βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις, από τις κινήσεις της Άγκυρας στην ΑΟΖ της Κύπρου, τη συνεχή απειλή διενέργειας ερευνών σε θαλάσσια περιοχή εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και την υπογραφή του Συμφώνου Τουρκίας – Λιβύης, που καθορίζει αυθαίρετα τις ΑΟΖ των δύο χωρών στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, είναι το εξής: Η Τουρκία απαιτεί εξ ημισείας μοιρασιά στα ενεργειακά αποθέματα στο Αιγαίο, ενώ υποδηλώνει με όλες τις παραπάνω ενέργειες της ότι ουδέποτε θα αποστεί από τις διεκδικητικές θέσεις της, που συνοψίζονται στην κωδική ονομασία «Γαλάζια Πατρίδα».
Το ερώτημα που τίθεται κάθε φορά είναι αν υπάρχουν οι δυνατότητες για ειρηνική συμβίωση με τους Τούρκους, αφού και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν πόσο ασύμφορη είναι η ένταση (για διαφορετικούς, βεβαίως, λόγους η καθεμία).
Μπορεί, άραγε, να ξεπεραστεί η έκφραση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με γείτονα της Τουρκία»; Αρνητική απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει η διαχρονικά επιθετική τακτική που έχει επιλέξει η Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα.
1973-2020 ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» στις 20/6
