είναι μια από τις αθλήτριες που μας χάρισαν στιγμές περηφάνιας, και ειδικά το 2004, οπότε πήρε ασημένιο μετάλλιο στο τριπλούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκαν στην πατρίδα μας, με επίδοση 15,32 μ.
Αυτήν τη στιγμή, ύστερα από 18 χρόνια, αποτελεί την 5η επίδοση στον κόσμο. Η καταξιωμένη αθλήτριαμιλάει σήμερα στα «Π» για εκείνες τις στιγμές, τις δυσκολίες που ακολούθησαν και τους ανθρώπους που την έχουν προδώσει, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στη δυνατή φιλία της με τον Νίκο Κοκλώνη.
Πώς νιώθεις που αυτές τις ημέρες οι Έλληνες αθλητές διαπρέπουν στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα;
Χαίρομαι πολύ που ο αθλητισμός αρχίζει να παίρνει πάλι τα πάνω του. Πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που μας έχουν κάνει υπερήφανους κι εφέτος, κάτι που είναι πολύ όμορφο, γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και γενικά τον αθλητισμό και πρέπει να είναι πάντα πρωτοπόρα.
Έχουν περάσει 18 χρόνια από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, όπου κατέκτησες το ασημένιο μετάλλιο στο άλμα εις τριπλούν. Τι θυμάσαι από τότε;
Το όνειρο κάθε αθλητή είναι να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ας μην κατακτήσει τίτλο. Όταν λοιπόν κατακτάς και ένα μετάλλιο μέσα στη χώρα σου, με 80.000 ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν το όνομά σου, αυτό είναι μαγεία. Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη, έπειτα από τόσα χρόνια στερήσεων και κόπου, που έκανα όλους τους Έλληνες περήφανους. Κατόπιν βέβαια μετράει η διάρκεια, που την είχα και τα επόμενα χρόνια.
Η οικογένειά σου έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία σου μέχρι σήμερα;
Η οικογένειά μου ήταν το μόνο μου στήριγμα. Είμαι πολύ τυχερή και ευγνωμονώ τον Θεό για το ήθος και την αξιοπρέπεια που πήρα από την οικογένειά μου και που αυτό με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή, ακόμα και σήμερα που έχω σταματήσει τον αθλητισμό. Με έκαναν να είμαι άνθρωπος με Α κεφαλαίο, κάτι που λείπει στις μέρες μας.
Υπήρξαν δύσκολες στιγμές;
Για να κατακτήσεις την κορυφή, περνάς από πολύ δύσκολες στιγμές. Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς κάθε πρωί και να πονάει όλο σου το σώμα; Όμως, όταν πήγαινα για προπόνηση, ήμουν άλλος άνθρωπος, γιατί αγαπούσα αυτό που έκανα. Κάθε μέρα υπήρχαν μικροτραυματισμοί.
Δέχτηκες ποτέ πόλεμο;
Δέχτηκα πολύ μεγάλο πόλεμο από ανθρώπους της Ομοσπονδίας που δεν με πίστεψαν ποτέ, αλλά, επειδή είχα πείσμα, χτύπησα το χέρι στο τραπέζι και είπα «εγώ θα γίνω πρωταθλήτρια».
Φέτος έγινε χαμός με το κίνημα «#MeToo».
Έχεις βιώσει κάτι ανάλογο; Ναι, είχα κάτι ανάλογο. Και το δήλωσα δημόσια. Χωρίς να αναφέρω ονόματα και καταστάσεις. Είχα δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση από έναν αθλητικό παράγοντα. Τότε δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, ήμουν 20 χρόνων, δεν ήμουν ψημένη, είχα μόλις κατέβει στην Αθήνα.
Πώς είσαι στην προσωπική σου ζωή; Πάντα είσαι διακριτική.
Δεν υπάρχει κάτι αυτή τη στιγμή που να με εξιτάρει, αλλά, πιστεύω, κάπου θα υπάρχει κάποιος και για μένα. Οι σχέσεις είναι δύσκολες πια. Δεν υπάρχουν πραγματική αγάπη, σεβασμός και εμπιστοσύνη και εγώ ψάχνω αυτά.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που μας έχουν κάνει υπερήφανους κι εφέτος, κάτι που είναι πολύ όμορφο
Αισθάνεσαι ότι σε έχουν εκμεταλλευτεί άνθρωποι;
Ναι, πολλοί με εκμεταλλεύτηκαν και όχι μόνο άνδρες, αλλά ακόμα και συγγενείς και υποτιθέμενοι φίλοι. Όταν είχα οικονομική άνεση, όλοι ήταν δίπλα μου. Κάποια στιγμή που καταστράφηκα οικονομικά, έμειναν μαζί μου το πολύ τρία άτομα.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι είστε αυτοκόλλητοι με τον Νίκο Κοκλώνη. Πώς προέκυψε αυτή η τόσο στενή φιλία;
Το να κάνεις παρέα με τον Νίκο Κοκλώνη θεωρώ ότι σε καθιστά πολύ τυχερό άνθρωπο. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα, απίστευτος φίλος και, πάνω απ’ όλα, άνθρωπος. Τον αγαπώ και πιστεύω ότι θα είναι στη ζωή μου για πάντα, όπως κι εγώ γι’ αυτόν. Οι φίλοι δεν φαίνονται μόνο στις χαρές και στη διασκέδαση, αλλά στις δύσκολες στιγμές. Κι εμείς είμαστε εκεί γι’ αυτές, ο ένας για τον άλλον.
