Υπογράφηκε από τους Τούρκους, την Ελλάδα και τις χώρες που πολέμησαν στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μικρασιατική εκστρατεία, καταργώντας ουσιαστικά τη Συνθήκη των Σεβρών.

Μετά τη νίκη του τουρκικού στρατού επί του ελληνικού, ο Μουσταφά Κεμάλ απαίτησε την αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών και στις 20 Οκτωβρίου του 1922 ξεκίνησαν οι συνεδριάσεις για να βρεθεί λύση στο θέμα.

Αυτό έγινε τελικά μετά από σχεδόν οκτώ μήνες διαβουλεύσεων, με την Τουρκία να ανακτά την ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και τη Τένεδο στο Αιγαίο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και τη Ζώνη των Στενών υπό τον όρο να μείνει αποστρατικοποιημένη. Παράλληλα, παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, ενώ ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων εκτός της Ζώνης των Στενών.

Η Ελλάδα πλήρωσε τις πολεμικές επανορθώσεις, με την αποπληρωμή να γίνεται με επέκταση των τουρκικών εδαφών της ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας.

Παράλληλα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός συνόρων και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία.

Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν για την ανταλλαγή μειονοτήτων, με βασικό κριτήριο τη θρησκεία αντί την υπηκοότητα. Μεταξύ της ανταλλαγής πληθυσμών ήταν και οι Έλληνες του Πόντου, τουρκόφωνοι Έλληνες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι.

Βάσει της συνθήκης, η Τουρκία απεμπόλησε πλήρως τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην Κύπρο.