Εξήρε το νεότερο μαύρο καθηγητή στην Ιστορία του Κέιμπριτζ ο Ηλίας Μόσιαλος. Στη σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (LSE) είναι κάτοχος της έδρας Brian-Abel Smith ο καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας, ως εκ τούτου γνωρίζει από πρώτο χέρι τι έχει καταφέρει ο Τζέισον Αρντάι. 

Γι' αυτό, κιόλας, δεν φείσθηκε επαίνων στην ανάρτησή του. 

«Γεννήθηκε στο Νότιο Λονδίνο, και στα 3 του διαγνώστηκε με αδυναμίες και διαταραχές που τον κατέτασσαν στο φάσμα του αυτισμού. Ένα μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε με λογοθεραπευτές. Μέχρι τα 11 δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά, και σχεδόν μέχρι τα 18 του δεν μπορούσε να γράψει ή να διαβάσει.

Η οικογένειά του το θεωρούσε σχεδόν δεδομένο πως θα χρειαζόταν υποστηρικτικούς μηχανισμούς όλη του τη ζωή. Αποδείχθηκε πως οι προσδοκίες μπορούσαν να καταρριφθούν.

Μετά το βασικό πτυχίο, απέκτησε Μεταπτυχιακό στη Διδασκαλία και τη Μάθηση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και μετέπειτα έκανε το διδακτορικό του στην Εκπαίδευση. Εργάστηκε ως λέκτορας στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ και κατόπιν έγινε Καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και ασχολείται ερευνητικά κυρίως, και μεταξύ άλλων, με τις εκπαιδευτικές ανισότητες.

Σήμερα ο Jason Arday, στα 37 του, είναι ο νεότερος μαύρος καθηγητής που διορίστηκε ποτέ στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.

Ο ίδιος δήλωσε πως αυτό άλλαξε τη ζωή του, φωτίζοντας την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσει εκεί και πως ελπίζει πως από αυτή τη θέση θα μπορέσει να αναδείξει αυτή την πλευρά της εκπαιδευτικής ατζέντας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Είχε σχολιάσει παλιότερα για το ερευνητικό του έργο πως επικεντρώνεται στις ανισότητες "για να ανοίξουμε περισσότερες πόρτες, σε περισσότερους ανθρώπους, από τα πιο μειονεκτικά υπόβαθρα. Για να μπορέσουμε να εκδημοκρατίσουμε πραγματικά την εκπαίδευση".

Ένας νέος άνθρωπος από αυτή τη θέση δεν θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο. Όμως ο κόσμος έχει πολλά να αναθεωρήσει βλέποντας την πορεία αυτού του νέου ανθρώπου.

Και πιο ειδικά ίσως να έχει νόημα να σταθούμε μια στιγμή στην ιστορία του Τζέησον. Και να αναρωτηθούμε πόσα από όλα αυτά θα είχε πετύχει αν ζούσε στην Ελλάδα.

Μάλλον καλύτερα ακόμα, ας μάθουμε και εμείς στην Ελλάδα κάτι από αυτή την ιστορία. Ας σκεφτούμε σοβαρά τι πρέπει να κάνουμε ως πολιτεία, κοινωνία και ενεργοί πολίτες για να μειώνονται συνέχεια οι ανισότητες κάθε μορφής».