«Στο Όρος Πατέρας που έχει ψηλά βουνά και δέντρα φουντωτά και τι λαό καλό», θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδάμε δεκάδες κορίτσια πριν 30 χρόνια που πηγαίναμε κατασκήνωση στο Όρος Πατέρα με το κατηχητικό. Δεν ήταν μια απλή κατασκήνωση αλλά μια δοκιμασία στην ασκητική ζωή.

Ξυπνούσαμε στις 6 με προσευχή, συνεχίζαμε στις 11 με προσευχή, ακολουθούσε ο καθαρισμός που κάναμε στις σκηνές μας.

Τα μόνα πράγματα που παίρναμε μαζί μας ήταν ένα ράντσο, λίγες φούστες και τα απολύτως απαραίτητα είδη.

Το μεσημέρι φαγητό και στη συνέχεια λίγες ώρες ύπνου για να κάνουμε το απόγευμα κατήχηση. Νηστεία, μπάνιο μια φορά την εβδομάδα. Όμως δεν μας έλειπε τίποτα ημασταν σε ένα υπέροχο μέρος με αργηγό την Δίδα Γεωργία και στο πλευρό μας τον πατέρα Ιερεμία Φούντα που σήμερα είναι Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως.

Πολλές κοπέλες από εκείνη την παρέα σήμερα είναι μοναχές, εγώ πάλι τράβηξα άλλο δρόμο αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω όσα μάθαμε στην κατασκήνωση στο Όρος Πατέρας. Να είμαστε ενωμένες, αγαπημένες και ακόμα και με το τίποτα να δημιουργούμε με την βοήθεια του Θεού.
Η νύχτα μας έκλεινε στο βουνό μπροστά σ’ ένα σταυρό, όπου κρατώντας ένα κομποσκοίνι που πήγαινε από χέρι σε χέρι λέγαμε «Κύριε Ιησού Χριστέ υιε του θεού ελέησον με την αμαρτωλή».

Ήταν τόσο μεγάλη η μαγεία στο Όρος Πατέρα, γιατί ήταν ένα ευλογημένο μέρος για εμάς, που πέρασα πάνω από δέκα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών διακοπών. Η τεράστια φύση και η απλότητα φάνταζε εξωπραγματική στα παιδικά μας μάτια.

Σε αυτό το Όρος έχω ζήσει τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου- αφού υπήρχε το πιο σημαντικό πράγμα, η αγάπη. Βλέποντας σήμερα τις εικόνες καταστροφής μόνο βαθύ πόνο μπορώ να νοιώσω για ένα μέρος που έχει σημαδέψει την ζωή μου. Και αναρωτιέμαι γιατί;