Η Νταίζη Μανιατοπούλου κάνει σήμερα αυτό που νιώθει πως ήταν πάντα ο προορισμός της στη ζωή, να διευκολύνει με τον δικό της τρόπο τους ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους και να αποκτήσουν αυτογνωσία.

 Όλες οι εμπειρίες και οι δυσκολίες στη ζωή της, ήταν μαθήματα που την έκαναν τον άνθρωπο που είναι σήμερα. Ευγνώμων και χαρούμενη που μπορεί να είναι χρήσιμη μέσα από το επάγγελμα της, την ψυχοθεραπεία.

 

 

  • Πως αποφάσισες από τα αυτοκίνητα να ασχοληθείς με την ψυχολογία;

Όταν κλείνει ένας κύκλος στη ζωή μας, ανοίγει ένας καινούργιος. Είχα ήδη ασχοληθεί για πολλά χρόνια  με την ψυχολογία, η οποία είχε μεταμορφώσει με θετικό τρόπο τη δική μου ζωή, έτσι ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω μετά. Μέσω της ψυχοθεραπείας, είδα τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους να βελτιώνονται, έμαθα να επικοινωνώ με θετικό τρόπο ό,τι είχα να πω, απέκτησα θάρρος και μια εσωτερική ηρεμία και δύναμη που δεν γνώριζα ότι είχα. Όλα αυτά τα εφόδια που αποκτούσα χρόνο με τον χρόνο με βοήθησαν να αντιμετωπίσω με τον καλύτερο τρόπο τα εμπόδια και τις δυσκολίες που προέκυψαν αργότερα στην προηγούμενη δουλειά μου.

 

  • Ήταν δύσκολη η απόφαση;

Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές και έχουν μια επιφυλακτική στάση απέναντι στο καινούργιο. Ούτε εγώ ήξερα που ακριβώς θα με οδηγήσει αυτή η διαδρομή, όμως η προοπτική να κάνω αυτό που αγαπώ με γέμιζε χαρά, αισιοδοξία και πίστη πως θα τα καταφέρω. Το κίνητρο μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με την ψυχολογία, ήταν η βοήθεια που εγώ πήρα και η εσωτερική μου αλλαγή. Ο στόχος μου ήταν να μεταδώσω σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ όλα όσα μου έδωσαν ώθηση και με στήριξαν στην προσωπική μου εξέλιξη

 

  • Σου λείπουν τα αυτοκίνητα

Καθόλου

 

  • Μπορείς να μας πεις κάποιους τρόπους να διαχειριστεί ο κόσμος όλο αυτό που συμβαίνει;

Δύο πράγματα είναι καθοριστικά για την ποιότητα της ζωή όλων μας:

  1. Να ζω στο παρών 2. Να ζω με ευγνωμοσύνη

Όλα όσα μας αγχώνουν, οι φόβοι και οι ανησυχίες μας, αφορούν το μέλλον. Είτε το πιο μακρινό μέλλον πχ τι μπορεί να γίνει σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο κλπ είτε το άμεσο μέλλον, τι θα κάνω σε δύο ώρες, να προλάβω τις δουλειές μου, να παραδώσω το project μου και ούτω καθεξής. Τι κάνουμε όταν σκεφτόμαστε έτσι; Προσπερνάμε το παρών, δεν έχουμε καμία επαφή με το εδώ και τώρα και ζούμε σε κάτι που δεν υπάρχει και δεν μας ανήκει: ζούμε στο μέλλον.



Το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι ένα πρόγραμμα και να μην απελπίζεται αν το πρόγραμμα δεν γίνει, χρειάζεται να είμαστε προσαρμοστικοί και ευέλικτοι. Επίσης δεν ζούμε στο παρών, όταν πηγαίνουμε πίσω με το μυαλό μας, όταν ζούμε στο παρελθόν. Όπως έλεγε η Γερόντισσα Γαβριηλία, «Όταν ζούμε στο χθες, καθυστερούμε την πορεία του αύριο. Δεν μπορούμε να ζούμε στο παρελθόν, σε κάποιο φάντασμα δηλαδή. Αυτό δεν υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και με το αύριο. Το αύριο είναι του Θεού, όπως και το χθες ήταν. Ζω τη στιγμή, κάθομαι ήσυχα στο αιώνιο παρόν του Θεού!»

Το δεύτερο λάθος που κάνουμε είναι να επικεντρωνόμαστε σε όσα δεν έχουμε και να προσπερνάμε  τα θετικά που υπάρχουν στη ζωή μας. Αντί να βλέπουμε κάθε στιγμή όλα τα καλά, τις απλές όμορφες στιγμές, τα μικρά βήματα που κάνουμε κάθε μέρα, ό,τι καλό μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας, αναλώνουμε τη σκέψη μας σε όσα δεν έχουμε. Χρειάζεται να βάλουμε συνειδητά την ευγνωμοσύνη στη ζωή μας. Ότι ποτίζω, αυτό ανθίζει. Αν ποτίζω με τη σκέψη μου τις ελλείψεις και τα αρνητικά, αυτά θα παίρνουν χώρο στη ζωή μου. Αν νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα τα θετικά, αυτά τα ανθίζουν.

 

         

  • Ισχύει ότι μετά την καραντίνα αυξήθηκε και η δουλειά των ψυχολόγων;

Θα έλεγα πως μειώθηκε η υπομονή των ανθρώπων και αυξήθηκε η ανάγκη τους να νιώσουν γρήγορα καλά. Λίγοι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ανάγκη να δουλέψουν με τον εαυτό τους σε βάθος ώστε να καλυτερεύσουν τις σχέσεις τους με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Υπάρχει λοιπόν η ανάγκη να ξεφορτωθούμε γρήγορα ότι μας εμποδίζει και αυτό είναι μεν κατανοητό, αλλά όχι ρεαλιστικό.

 

  • Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες μέχρι σήμερα;

Το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι να ξαναπάω στο πανεπιστήμιο στα 40 μου χρόνια. Το ότι σπούδασα σε αυτή την ηλικία, έχοντας ένα παιδί στο σπίτι και αρκετά προβλήματα στην καθημερινότητα, ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή μου.



Η πρώτη εργασία που έπρεπε να παραδώσω μου πήρε ένα μήνα, όταν οι συμφοιτητές μου που ήταν πολύ νεότεροι, τους έπαιρνε 4-5 μέρες. Έπρεπε να μάθω από την αρχή πως να βρίσκω στο ίντερνετ επιστημονικές πηγές και άρθρα, πως να κάνω την αναφορά τους μέσα στο κείμενο μου, πως να παραφράζω και όλα αυτά στα αγγλικά. Οι σπουδές μου για το Master στην συμβουλευτική ψυχολογία μαζί με την πρακτική άσκηση που ήταν στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο  και στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, ήταν το πιο δύσκολο και πιο ενδιαφέρον πράγμα που έχω κάνει και είμαι περήφανη που τα κατάφερα.

 

 

  • Ποιο είναι το πιο συνηθισμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς ;

Θα έλεγα τα προβλήματα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και το άγχος. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να διευκολύνεις τους πελάτες να καταλάβουν πως ο τρόπος για να βελτιώσουν τη ζωή και τις σχέσεις τους είναι να αλλάξουν οι ίδιοι. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να βελτιώσουμε είναι ο εαυτός μας και ο τρόπος που ερμηνεύουμε τα γεγονότα. Δεν μπορούμε ούτε να αλλάξουμε τους άλλους, ούτε να αποφύγουμε τις δυσκολίες και τα απρόβλεπτα. Χρειάζεται να διευρύνουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να αυξήσουμε το θάρρος μας και την ικανότητα μας για συνεργασία, ώστε ό,τι και να μας φέρει η ζωή, να το διαχειριζόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

 

  • Τι συμβουλές πρέπει να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους για να έχουν καλή ψυχολογία

Οι γονείς χρειάζεται να ενημερωθούν και να εκπαιδευτούν στο πως μπορούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους με ένα σύγχρονο και δημοκρατικό τρόπο. Δυστυχώς, είναι κάτι που δεν ξέρουμε επειδή κανείς δεν μας το έμαθε, όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με νοοτροπίες που κυριαρχούσαν στις παλαιότερες γενιές. Οι περισσότεροι γονείς είτε κάνουν τα χατίρια στα παιδιά τους, είτε τα κατακρίνουν όταν αυτά δεν συμμορφώνονται. Τα παραχαιδεύουν από τη μια και τα τιμωρούν από την άλλη. Ο δημοκρατικός τρόπος ανατροφής των παιδιών -όπως όλες οι δημοκρατίες- έχει κανόνες, όρια και συνέπειες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ τιμωρίας και συνεπειών. Κανένα παιδί δεν δέχεται την τιμωρία σήμερα, ίσως συμβιβάζεται προσωρινά μέχρι να επανέλθει δριμύτερο. Όμως τα παιδιά αποδέχονται τις συνέπειες των πράξεων τους αν εμείς τις εφαρμόζουμε με σταθερότητα, κατανόηση και καλοσύνη.

Θα έλεγα λοιπόν πως είναι απαραίτητο για τους γονείς να μάθουν πως να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους -όχι να τα επιβραβεύουν- και να εφαρμόζουν τις φυσικές και λογικές συνέπειες. Έτσι μπορούμε να διευκολύνουμε τα παιδιά μας να γίνουν ευτυχισμένα, ενθαρρυμένα και υπεύθυνα.

ΦΩΤΟ: PAPADAKISPRESS